Kosače

Srpska vladarska porodica rod Kosače je vladala prostorom Hercegovine i gornjim Podrinjem u periodu od polovine XIV veka pa do kraja XV veka. Rodonačelnik roda Kosače je bio vojvoda srpski Vuk Kosača, vojskovođa srpskog cara Dušana Silnog. Titulu vojvode srpskog Vuk Kosača je stekao na dvoru srpskog cara Dušana i predao ju je u nasleđe svojim potomocima.

Godina nastanka roda Kosače: 1350

Matični posedi: oblast Rudina

Prestolno mesto: selo Kosače i Soko grad

Ime rodonačelnika: vojvoda srpski Vuk Kosača

Religijska pripadnost roda: pravoslavni hrišćani

Članovi roda po starini:

Vojvoda srpski Vuk Kosača

Vojvoda srpski Vlatko Vuković Kosača

Vojvoda srpski Hrana Vuković Kosača

Vojvoda srpski Sandalj Hranić Kosača

Knez srpski Vukac Hranić Kosača

Knez srpski Vuk Hranić Kosača

Knez srpski Ivan Vuković Kosača

Herceg od Svetog Save Stefan Vukčić Kosača

Kneginja srpska Teodora Vukčić Kosača

Knez srpski Sladoje Vuković Kosača

Knez srpski Adam Vuković Kosača

Kneginja srpska Katarina Vukčić Kosača

Vojvoda bosanski Vladislav Hercegović Kosača

Herceg od Svetog Save Vlatko Hercegović Kosača

Herceg od Svetog Save Stjepan Hercegović Kosača

Kneginja srpska Mara Vukčić Kosača

Knez srpski Marko Vuković Kosača

Knez srpski Vuk Vuković Kosača

Vladavina roda Kosače je trajala punih 133. godine sa teritorijalnim promenama, počevši od malih poseda oko reke Drine u predelu Rudina i sela Kosače pa do cele Hercegovine i gornjeg Podrinja.

Religijska pripadanost roda Kosače je bez sumnje bila pravoslavna hrišćanska vera. To nam ukazuju istorijska dokumenta kao i upražnjavanje pravoslavnih hrišćanskih religijskih običaja roda Kosače. Pred bitku na Kosovu Polju, vojska kao i sam vojvoda srpski Vlatko Vuković Kosača su se pričestili u crkvi Svetog Arhangela Mihaila u Mekoj Grudi. U prilog toj tvrdnji idu i činjenice, da je za svog života vojvoda srpski Sandalj Hranić Kosača podigao mnoge spomenike, hramove kao i finansirao mnoga hrišćanska pravoslavna ktitorska dela. Za sebe je izgradio hram-grobnicu crkvu Svetog Stefana na Šćepan Polju. Njegov sinovac herceg od Svetog Save Stefan Vukčić Kosača se krunisao u Mileševi i uzeo titulu hercega od Svetog Save. Hramovi koje su podigli Kosače za vreme svoje vladavine, nam nedvosmisleno ukazuju na pravoslavnu hrišćansku opredeljenost.

Crkva Svetog Stefana na Šćepan Polju. Manastir Zagrađe sa crkvom Svetog Jovana Krstitelja na Šćepan Polju, Crkva Svetog Đorđa Sopotnica u Kopačima, Manastir Uspenja Presveta Bogorodice u Dobrunu, Manastir Savina u Herceg Novom, Crkva Svetog Save u Herceg Novom, Crkva na Podima iznad Herceg Novog, Crkva Svete Trojice u Kutima iznad Zelenike, Crkva Svetog Luke u Smokovcu iznad Risna.

1350. godine srpski car Dušan Silni, nakon što je zauzeo veći deo Bosne i postao gospodar Bosne, kao nagradu za osvojene teritorije u njegovim ratovima dodeljuje posede u mestu Rudine, svom vitezu vojvodi srpskom Vuku Kosači. Vojvoda srpski Vuk Kosača se nakon osvajačkih ratova vraća na svoje matične posede i formira vojvodski rod Kosače. Nakon povratka na svoje matične posede odakle je i potekao, kao sin sitnog feudalca, vojvoda srpski Vuk Kosača, dobija ceo prostor Rudina sa okolnim selima. Najprikladnije mesto za formiranje prestolnog grada vojvoda bira selo Kosače u dolini reke Drine. Slobodno možemo da kažemo da je taj prostor bio jezgro roda i impuls za dalja teritorijalna proširenja. U periodu od 1350. godine pa do 1359. godine, vojvoda srpski Vuk Kosača je dobio dva sina, forimirao temelje i ustrojstvo roda Kosače.

1355. godine sa smrću srpskog cara Dušana i povlačenjem vojske iz Bosne, vojvoda srpski Vuk Kosača sklapa dogovor sa bosanskim banom o saradnji. Dogovor uključuje priznanje titule vojvode srpskog i mogućnost nasleđivanja titule potomcima. Tako da nakon smrti vojvode srpskog Vuka Kosače, titulu vojvode srpskog nasleđuju njegovi sinovi vojvoda srpski Vlatko Vuković Kosača i vojvoda srpski Hrana Vuković Kosača.

1359. godine umire vojvoda srpski Vuk Kosača i na njegovo vladarsko mesto stupa njegov stariji sin vojvoda srpski Vlatko Vuković Kosača. On dobija zasluženo mesto vojvode na dvoru kralja Bosne i veoma nezavisne pozicije u vladanju svojim teritorijama. Kao veoma hrabar i sposoban vitez, vojvoda srpski Vlatko Vuković Kosača će sa kraljem Bosne krenuti u teritorijalna proširenja.

1373. godine pa do 1377. godine slede velika proširenja teritorija koja u ime kralja ali za svoj račun, osvaja vojvoda srpski Vlatko Vuković Kosača. Proširenja su išla kako na istok, tako na jug i zapad. Istočne granice su proširene u dolini reke Drine na prostoru sve do Polimlja i Mileševe. Južne granice su proširene na račun Balšića, kojima su uzeti posedi Travunije. Proširenje teritorija oko reke Drine do mesta Brodar. Istočna osvajanja i proširivanja su se odigrala u Polimlju (Mileševa) sve do reke Lim. Južno proširivanje se desilo na prostoru Zete do grada Novog i župe Dračevica. Kneževina se proširila i na veći deo Huma. Male teritorije su dobili Sankovići i to oko Konavli kao i Pavlovići oko Trebinja. Vojvoda srpski Vlatko Vuković Kosača se nije proširivao na račun svojih saveznika nego je svoje teritorije proširivao u osvajanjima, tako da su Pavlovići i Sankovići bili pošteđeni. Omogućio im je da i dalje naplaćuju svoje carine na teritorijama koje su već posedovali. Spor je ipak nastao oko Konavli. Pošto su one na početku pripale Pavlovićima koji pak nisu bili u stanju da zavedu red na toj teritoriji, onda je vojvoda morao da ih zauzme i stavi pod kontrolu. To će mu omogućiti vladavinu prostorom Konavli izuzev jednog malog dela kojima su i dalje vladali Pavlovići. To će u budućnosti da rezultira sukob sa Pavlovićima. Možemo slobodno reći da je to najveće proširenje vladavine roda Kosače. Kneževina Hercegovina nakon tih proširenja poprima svoje konture koje će zadržati duži vremenski period.

Kneževina Hercegovina je trajala 133. godine od malih poseda oko reke Drine i mesta Kosače pa do cele Hercegovine i gornjeg Podrinja.

1378. godine ulazi se u mirniji period i neće biti značajnih teritorijalnih proširenja za Kneževinu Hercegovinu. Vojvoda srpski Vatko Vuković Kosača će taj period najviše provesti u pregovorima oko predaje prostora dalmatinskih gradova i Republike Dubrovnik. Uglavno će to biti kombinacija pregovora i malih ratnih opreacija.

1388. godine se desila velika bitka između vojske Kneževine Hercegovine i turskih osvajača predvođenih sa pašom Lala-Šahinom. Osvajači su brojali 18000 vojnika a vojska Kneževine Hercegovine 7000 vojnika. Hrabrošću i sposobnošću osvajači su do nogu potučeni tako da se i sam paša jedva spasio pobegavši sa malo grupom vojnika. Turskim osvajačima je nanesen težak poraz zbog koga su oni veoma dugo oklevali da napadnu Kneževinu Hercegovinu i to nisu pokušali punih 77 godina.

1389. godine u junu mesecu vojvoda srpski Vlatko Vuković je predvodio vojsku u boju na Kosovu Polju kao saveznik kneza srpskog Lazara. Pre boja vojska se pričestila u crkvi Arhangela Mihaila u Mekoj Grudi. Vojvoda je činio desno krilo sa 7000 vojnika. Boj se završio nerešeno jer su oba vladara poginula i vojske su se povukle. Turske osvajače su činili plaćenici i nakon pogibije vladara, oni se uplašili da neće biti plaćeni i povukli su se. Vojvoda srpski Vlatko Vuković Kosača se vratio sa svojom vojsku i izvestio kralja Bosne i Papu u Vatikanu da je hrišćanska vojska izvojevala pobedu. Zbog toga su zvonila zvona na crkvama širom Evrope. Najpoznatija je katedrala Notr Dam na kojoj su u podne zvonila zvona u čast pobede hrišćanske vojske. Rod Kosače su tada postale istorijska vladarska porodica evropskih razmera.

1390. godine vojvoda je pokušao da proširi kneževinu na dalmatinske gradove (Split, Trogir, Šibenik te ostrva Hvar, Brač i Korčulu) ali nije uspeo. U tome ga je omeo upad ugarske vojske u Kneževinu Hercegovinu. Morao da je brani severne granice i pritisak na dalmatinske gradove je prestao.

1393. godine u februaru mesecu umire vojvoda srpski Vlatko Vuković Kosača i pošto nije imao muških potomaka, tron roda Kosače preuzima njegov sinovac vojvoda srpski Sandalj Hranić Kosača. Titulu vojvode nasleđuje od svog oca vojvode srpskog Hrane Vukovića Kosače a titula je potekla od rodonačelnika vojvode srpskog Vuka Kosače koji je bio komadant u vojsci srpskog cara Dušana Silnog gde je i zaslužio titulu. Smrt vojvode srpskog Vlatka Vukovića Kosače se desila odmah nakon smrti kralja Tvrtka I 1391. godine i Kneževina Hercegovina kreće ka osamostavljivanju i formiranju svog sistema carina i vojske sa ucrtanim nezavisnim teritorijama.

1393. godine vojvoda srpski Sandalj Hranić Kosača preuzima tron roda Kosače i on će ostati upamćen kao neko ko je ustabilio i značajno proširio Kneževinu Hercegovinu. Vojvoda srpski Sandalj Hranić Kosača nastavlja kontinuitet vladavine roda sa jasnim karakteristikama roda Kosače koje je ustoličio rodonačelnik vojvoda srpski Vuk Kosača. Kneževina Hercegovina se u vremenu vladavine vojvode srpskog Sandalja Hranića Kosače znatno definisala kao država. Definisala je svoje trgovačke veze za Republikom Dubrovnikom. Utemeljila je četri prodajna mesta soli u dolini Sutorini. Učvrstila carinska mesta na graničnim mestima kao i u unutrašnjim tačkama.

1397. godine sa dolaskom na tron Bosne kralja Ostoje koji je primorao vojvodu srpskog Sandalja Hranića Kosaču, da na slobodu pusti Radiča Sankovića. Radič je dugo bio u zaroboljeništvu roda Kosače. Njega je zarobio i bacio u tamnicu vojvoda srpski Vlatko Vuković Kosača. Radič Sanković je rodom bio iz Huma i procenjivalo se da će preoteti teritorije u produčju Huma od Kneževine Hercegovine. Ipak to se nije desilo nego obratno. Sve teritorije, posedi su pripali Kneževini Hercegovini kao i kuća u Dubrovniku sa blagom. Period do 1405. godine ostaće upamćen kao period previranja i trvenja sa komšijama kao i nasrtaji komšija na teritorije roda Kosače. Dosta diplomatije i vojničke veštine koje je posedovao vojvoda srpski Sandalj Hranić Kosača će pomoći da se sačuva Kneževina Hercegovina.

1405. godine dolazi do znatne stabilizacije Kneževine Hercegovine na čelu sa vojvodom srpskim Sandaljam Hranićem Kosačom. On u potpunosti definiše i znatno proširuje kneževinu na severu prema Ugarskoj i gradu Srebrenici. On zauzima tvrđavu Đurđevac na obali reke Drine. Tako da postavlja odbranbenu liniju Kneževine Hercegovine na obali reke Drine.

1406. godine kneževina se proširuje na gradove Slunj, Drežnik i Cetin. Zbog slabosti Hrvoja Vukčića i njegove nemogućnosti da kontroliše svoje teritorije, Kneževina Hercegovina preuzima njegove posede i gradove. Kneževina Hercegovina je do tada bila dobar saveznik porodice Hrvoja Vukčića ali zbog njegove slabosti i poraza u ratu sa Ugarskom na severu, njegova država slabi i postaje lak plen. Brak vojvode srpskog Sandalja Hranića Kosače sa Katarinom Vukčić sinovicom Hrvoja, je omogućio da se vojvoda srpski Sandalj Hranić Kosača oseća komotno i preuzme teritorije porodice Vukčić.

1407. godine u martu mesecu kneževina se proširuje na mesta Ostrvice i Skradine. Tada počinje rat između Kneževine Hercegovine i Ugarske oko grada Srebrenice. Rat će doneti velika razaranja teritorija kojima je vladao Hrvoje Vukčić jer je on poražen sa kraljevinom Bosnom. Kneževina Hercegovina se upustila u pregovore sa ugarskim kraljem i dobila delove grada Srebrenice. Veoma loše su prošli u tim pregovorima kraljevina Bosna i Hrvoje Vukčić jer je Ugarska prisvojila severne teritorije.

1411. godine definisan je mirovni sporazum zbog rata sa Ugarskom oko grada Srebrenice. Dogovoreno je da se zajednički koriste resursi u gradu. Trgovina je podeljena na jednake delove.

1412. godine počinje ratni sukob sa Kotorom. Kneževina je konastantno pokušavala da zauzme grad Kotor i obalu. U tome joj je bio saveznik Balša III. Brak vojvode srpskog Sandalja Hranića Kosače i Jelene Lazarević je bio i politički jer su dve vladarske prodice postali saveznici. Ratni pohodi na Kotor su se završili mirovnim sporazumom gde je Kotor poražen i obavezao se da plati 12000 dukata kao vazalni podanik. Kneževina Hercegovina je postala saveznik Ugarske i učestvovala je u ratovima protiv turskih osvajača. Rezultat pregovora oko grada Srebrenice je rezultirao savezništvom. Nakon velikog sukoba ugarske vojske i turskih osvajača, ugarska vojska je poražena i nakon toga je prestao pritisak ugarske vojske na Hum i Kneževinu Hercegovinu.

1412. godine Kneževina Hercegovina je bila predstavljena na viteškom truniru u Budimu kao nezavisna država a vojvoda srpski Sandalj Hranić Kosača i njegova žena Jelena Lazarević Kosača su bili predstavljeni kao kraljevski par. Viteški turnir je organizovan povodom pomirenja ugarskog kralja Sigismunda Lukseburškog i poljskog kralja Vladislava Jagela. Vojvoda srpski Sandalj Hranić Kosača je bio veoma inteligentan vladar. Po prirodi veoma energičan i pokretljiv. Često je oblizao svoju državu i uvek je bio dobro informisan. Na viteškom turniru u Budimu je podelio informacije o srednjevekovnoj Evropi i predstavio se kao veoma informisan vladar. Plaćao je dubrovačke moreplovce da mu donose informacije širom sveta.

1415. godine se desilo ubistvo Pavla Radinovića koji je vladao Trebinjem i okolinom. U to ubistvo su bili upleteni vojvoda srpski Sandalj Hranić Kosača i njegov mlađi brat knez srpski Vuk Hranić Kosača. To je bio pokušaj Kneževine Hercegovine da preuzme teritorije od Pavlovića. U tome se delimično uspelo. Grad Ustikolina sa Cvilin poljem su prešli u ruke roda Kosače. Ostale teritorije su Pavlovići ipak zadržali pod kontrolom.

1419. godine se desio proces prodaje Konavli i okoline Dubrovniku. Tu je za novac prodat veliki deo Konavli kojima su vladali rod Kosače. Prodat je Dubrovniku sa velikim beneficijama. Vladajući rod Kosače su dobili palatu u Dubrovniku sa pravom na građanstvo roda u državi Republika Dubrovnik.

1420. godine Kneževina Hercegovina je prodala Drijeva i grad Kotor Mletačkoj Republici. Posle toga je došlo do pomeranja granica Kneževine Hercegovine. Pritisnuti veliki sukobima koji su sa sobom nosili i troškove, rod se odlučio da proda neke teritorije da bi mogao da plaća vojsku.

Nakon 1420. godine pa do smrti vojvode srpskog Sandalja Hranića 1435. godine se ušlo u mirniji period. Nije bilo velikih promena u teritorijama Kneževine Hercegovine. Uglavnom su se odvijali trgovački procesi. Diplomatska aktivnost je bila snažna i dominanta. Vojvoda srpski Sandalj Hranić Kosača nije imao titulu kralja ali je taj rang imao u očima drugih kraljeva.

1422. godine dolazi do trgovačkog spora između Kneževine Hercegovine i Republike Dubrovnik. Dubrovnik je bio ljut jer je došlo do prodaje Drijeva i Kotora Mletačkoj Republici. To je ugrožavalo njihove interese oko prodaje soli.

1423. godine Kneževina Hercegovina je prodala grad Sokol u Konavlima. Proces prodaje je završen predajom grada Sokola Republici Dubrovnik. Time počinje proces povlačenja roda Kosače sa prostora Konavli.

1424. godine dolazi do većeg napada turskih osvajača u Kneževinu Hercegovinu. Ti napadi su izazvali velika razaranja i pustošenja. Ipak Kneževina Hercegovina se odbranila i oporavila od tih napada.

1426. godine dolazi do diplomatske posete Kneževine Hercegovine Dubrovniku. To se desilo na praznik Svetog Vlahe. 02.02.1426. i 03.02.1426. godine.

1427. godine dolazi do kapitualcije kraljevine Bosne i ona postaje deo Ugarske države sa upravom Hermana Celjskog. Kneževina Hercegovina je tu jedan od svedoka predaje.

1430. godine dolazi do prvog rata u Konavlima. Radoslav Pavlović je napao Dubrovnik i naneo velike štete okolnim selima Dubrovačke Republike. Kneževina Hercegovina je bila medijator u tom ratu. Služila je kao posrednik. Zbog poraza Pavlovića koji su usledili, rod Kosače je zauzeo grad Klobuk sa okolinom.

1432. godine mir je postignut između roda Pavlovića i Dubrovnika. Pregovori su se odvijali u utvrđenom gradu Kuknju. Kneževina Hercegovina je bila posrednik zaključivanja mira. Pavlovići se posle toga nikad više nisu oporavili.

1435. godine u martu mesecu umire vojvoda srpski Sandalj Hranić Kosača i na tron roda Kosače stupa njegov sinovac herceg od Svetog Save Stefan Vukčić Kosača. Odmah je bio pod velikim pritiscima i napadima. Neprijatelji Kneževine Hercegovine su čekali priliku da napadnu.

1435. godine Ugarski kralj Sigismund Luksemburški je uz pomoć svog vazala kralja Tvrtka II otpočeo napad na Hum i Drijevu jer je to bio veliki trgovački centar. U napadima im se pridružuju i Pavlovići dugogodišnji neprijatelji. Napadnut sa svih strana i u veoma nezavidnoj poziciji kakvoj se našla Kneževina Hercegovina, herceg pribegava poslovnom potezu. Zbog brojnosti protivnika pribegava angažovanju plaćeničke vojske. To je bio potez koji je porazio napadače i dao mogućnost da se povrh svega kneževina još i proširi.

1436. godine Kneževina Hercegovina proteruje ugarskog kralja iz Huma. Porazila je i bosanskog kralja kao i Pavloviće. Zbog tih pobeda Kneževina Hercegovina dobija potvrde od Dubrovnika i Mletačke Republike kao nezavisna država. Sklapa mirovni sporazum sa kraljem Tvrtkom II. Ipak ostaje je u tihom sukobu sa Pavlovićima sve do smrti Radoslava Pavlovića.

1437. godine Kneževina Hercegovina napada teritorije Pavlovića i zauzima grad Trebinje, Klobuk i ostale teritorije kojima su vladali Pavlovići. Zemlja Pavlovića je opustošena i opljačkana nakon tih napada. To je bio početak opadanja moći porodice Pavlovića.

1439. godine turski osvajači su ponovo napali Kneževinu Hercegovinu. Pod tim udarima kneževina je oslabljenja i primorana da se povuče sa teritorija koje su zauzete od Pavlovića. Da bi se došlo do primirja sa porodicom Pavlović, herceg od Svetog Save Stefan Vukčić Kosača udaje svoju sestru kneginju srpsku Teodoru Vukčić Kosaču za Radoslava Pavlovića.

1440. godine Pavlovići dolaze u finansijske probleme i zbog finansijskog duga prema turskim osvajačima ostaju bez odbrane. To koristi Kneževina Hercegovina i ponovo zauzima Trebinje , Klobuk i teritorije oko Trebinja.

1441. godine Kneževina Hercegovina napada Zetu. Zauzima Gornju Zetu kojom su vladali Crnojevići. Na istorijsku scenu opet nastaje veliko proširenje Kneževine Hercegovine. Proširenja su bila usmerena ka moru i morskoj obali. Gornja Zeta je lako zauzeta ali sa Donjom Zetom je išlo teže, jer je Mletačka Republika bila veoma jaka.

1442. godine Kneževina Hercegovina napada Kotor i Donju Zetu ali to ne ide lako. Mletačka Republika uzvraća udarac. U sukog su se uključili i rod Kosače na obe zaraćene strane. Knez srpski Ivan Vuković Kosača pokušava da zbaci sa trona svog brata od strica hercega od Svetog Save Stefana Vukčića Kosaču uz pomoć Mlečana. Ipak to mu ne polazi za rukom i herceg ostaje na tronu. Vojska Kneževine Hercegovine zauzima grad Bar dok su se Budva i Drivast se predali Mletačkoj Republici. Kneževina gubi i grad Omiš sa okolinom.

1444. godine kraljevina Bosna napada Kneževeinu Hercegovinu i zauzimaju Drijevski trg. Na istoku Đurađ Branković kao vazal turskih osvajača napada i zauzima grad Srebrenicu. Tako da kneževina gubi grad Srebrenicu i oblast oko njega.

1446. godine dolazi do sklapanja političkog braka. Kralj vazalne Bosne Stjepan Tomaš i kneginja srpska Katarina Vukčić Kosača sklapaju brak. Razlog sklapanja braka je bio taj, da dođe do smirivanja situacije između Kneževine Hercegovine i kraljevine Bosne. Kneginja srpska Katarina Vukčić Kosača tada se odriče pravoslavne hrišćanske vere i prihvata drugu veru. Vaspitana u pravoslavnom tradicionalnom duhu kneginja menja veru i postaje kraljica Bosne.

1448. godine Kneževina Hercegovina zajedno sa Tomom Kantakuzinom napada Srebrenicu i zauzimaju je. To će veoma razljutiti njegovog zeta kralja Bosne ali kraljevina je tada veoma slaba i nema snage za odgovor.

1450. godine herceg od Svetog Save Stefan Vukčić Kosača se kruniše u manastiru srpskom manastiru Mileševa. Kao svi srpski vladari on nastavlja tradiciju krunisanja u Mileševi. Postaje herceg od Svetog Save, i zvanično više nema veze sa kraljevinom Bosnom. Kruniše se u Srpskoj Pravoslavnoj Crkvi i dobija titulu koju osveštava Srpska Pravoslavna Crkva. To nam sve govori o njegovoj religijskoj pripadnosti. Prvi korak koji je preduzeo kao herceg i nezavisni vladar je bio taj, otvorio je nove solane i trgove sa prodajom soli u Sutorini. U Novom gradu je otvorio tkačnice i planirao da napravi od grada Novog, veliku morsku luku. To je izazvalo gnev Dubrovnika koji je zabranio svu trgovinu na njegovoj zemlji. Ipak on je uspeo da održi trgovinu sa Venecijom. Prodavao je i dalje srebro, olovo i vosak a kupovao tkanine.

1451. godine dolazi do drugog Konavlskog rata jer je nezadovoljstvo Dubrovnika bilo veliko zbog trgovačke samovolje hercega. Velika finansijska šteta koju je to nanoslilo Dubrovniku, nije se više moglo podneti. Te godine je trebalo da bude venčanje hercegovog najstarijeg sina sa Italijankom iz Sijena. U tom periodu samovolja hercega dolazi do punog izražaja i on uzima za sebe devojku predviđenu za venčanje svog najstarijeg sina. Njegov sin i žena stupaju u savezništvo sa Dubrovnikom, Petrom Vojsalićem i drugim protiv njega. Svi oni zajedno napadaju Kneževinu Hercegovinu i ona tada znatno gubi teritorije. Hercegov sin Vladislav Hercegović postaje vojvoda bosanski i napada očevu zemlju. Zauzima velike teritorije Huma, gradove u dolini Neretve, Vratar, Tođevac pa čak i Jeleč. U napadima mu se pridružio i njegov zet kralj Stjepan Tomašem. U tom trenutku kneževina je bila u nezavidnoj situaciji ali zbog sukoba između samih saveznika, herceg to koristi i sve redom ih proteruje sa svojih teritorija.

1453. godine hercegu umire žena Jelena Balšić.

1454. godine skopljen je mir sa Dubrovnikom gde je predviđeno da se povratak na pređašnje stanje provede. Kneževini Hercegovini su vraćena teritorije koje je imala pre rata.

1455. godine herceg se oženio drugi put, sa ženom Barbarom De Payo. Iz tog braka rodilo se troje dece, Mara Hercegović Kosača i Stjepan Hercegović Kosača. Treće dete je umrlo veoma rano i ne postoje podaci o njegovom imenu. Iste godine mu se oženio i sin Vladislav Hercegović Kosača sa Anom Kantakuzin. Takođe oženio mu se i Vlatko Hercegović Kosača sa Margaritom ćerkom Urliha Celjskog. Ta godina je obilovala sa dosta venčanja.

1458. godine skopljen je mir sa vazalnom Bosnom gde je i Bosna vratila osvojene teritorije. Kneževina Hercegovina se oporavila od rata i povratila svoje teritorije. Ipak samovolja hercega se nastavila a i sa tim nezadovoljstvo njegovog sina vojvode bosanskog Vladislava Hercegovića Kosače.

1459. godine turski osvajači napadaju Kneževinu Hercegovinu i osvajaju severne teritorije. Zauzeti su gradovi Srebrenica, Zvornik i Teočak. To su prve naznake značajnih i trajnih zauzimanja teritorija od strane turskih osvajača. Poučen tim, herceg od Svetog Save Stefan Vukčić Kosača piše Veneciji da dolazi vreme kada će turski osvajači proždreti sve vladare i teritorije.

1461. godine dolazi do novog napada na Kneževinu Hercegovinu od strane vojvode bosanskog Vladislava Hercegovića Kosače. Sukobi su potrajali do smrti hercega. Taj period Vladislav je provodio u Dubrovniku. Već polovinom marta 1462. godine sukob se rasplamsao. Razlog sukoba je bio nezadovoljstvo vojvode bosanskog. Herceg je obećao da će dati sinu tri grada Ostrog, Susjed i Budoš na upravljanje. Vojvoda bosanski Vladislav Hercegović Kosača je zatražio pomoć turskih osvajača u ratu sa ocem i obećao im 100000 dukata ako mu pomognu u napadu. Oni su napali hercegovu zemlju jer su u suštini bili pljačkaši-plaćenici i ratovali su zbog zarade.

1463. godine desio se prvi napad. Turski osvajači su podelili vojsku u tri kolone. Deo vojske je dat Vladislavu da napadne oca i Kneževinu Hercegovinu na Breznici. U toj bici kneževina je poražena. Turski osvajači su u Bosnu ušli u mestu Ustikolina na reci Drini. Ušli su u tri kolone. Jedan kolona je otišla na sever da zaustavi ugarsku vojsku. Srednja kolona je otišla ka Bosni i Jajcu da je zauzme vazalnu Bosnu a južna je data Vladislavu da porazi Kneževinu Hercegovinu. Sraman potez hercegovog sina doveo je do početka kraja Kneževine Hercegovine. Njega je herceg zbog toga izbacio iz testamenta tvrdeći da je turske osvajače doveo u Hercegovinu. Nakon tih osvajanja mesta su ostala opljačkana i opustela. Vođenje vojske Kneževine Hercegovine preuzima mlađi sin, herceg od Svetog Save Vlatko Hercegović Kosača koji postepeno čisti gradove i ponovo ih vraća pod kontrolu. Sredinom oktobra sve je bilo vraćeno pod kontrolu pa su čak i gradovi pod kontrolom Pavlovića zauzeti. Zauzet je i mali grad blizu Srebrenice. Sultan se ljutio da je grad Ključ osvojen zbog hercega a ne zbog ugarske vojske.

1464. godine dolazi do sastanka članova roda Kosače sa ciljem smene hercega sa trona i podele zemlje. U ceo proces smene hercega, Vladislav je uključio i brata od strica kneza srpskog Adama Vukovića Kosaču koji je bio zainteresovan da preuzme vodstvo na severnim teritorijama u dolini gornjeg toka reke Drine i grada Foče. Ti pregovori su se odigravali u Dubrovniku. Na kraju je došlo do sporazuma između hercega od Svetog Save Stefana Vukčića Kosače i vojvode bosanskog Vladislava Hercegovića Kosače. Vojvoda bosanski Vladislav Hercegović Kosača je dobio 1/4 teritorija koje su pripadale hercegu. Na žalost dolazi do novog upada 1464. godine od strane turskih osvajača. Mlađi sin herceg od Svetog Save Vlatko Hercegović Kosača biva ranjen i sklanja se na teritoriju Dubrovačke Republike da bi se lečio i oporavio. Ovog puta su bila ogromna razaranja i pustošenja od kojih se Kneževina Hercegovina nikad nije oporavila.

1465. godine dolazi do novog napada turskih osvajača, gde se pustoše severni gradovi pod vodstvo kneza srpskog Ivana Vukovića Kosače kao što su Samobor, Foča, Goražde, Ustikolina. Pri napadu na Foču, zarobljen biva i knez srpski Sladoje Vuković Kosača. Njegov čovek Radin nakon toga uplaćuje novac u Dubrovniku za kneževu slobodu i otkup. Herceg se povlači na južne teritorije Sutorine i Novog gde provodi poslednje dane. Vojvoda bosanski Vladislav Hercegović Kosača sa sestrom kraljicom Bosne Katarinom Kosača Kotromanić se skriva od turskih osvajača na ostrvu Mljet. Na njegov poziv su turski osvajači došli, ali su ga prevarili i napali pa potom i porazili. Svestan svog poraza pokušava da se sakrije i sačuva porodicu i goli život.

1466. godine u gradu Novom umire herceg od Svetog Save Stefan Vukčić Kosača. On u testamentu ostavlja zemlju svojim sinovima na upravljanje. Vojvoda bosanski Vladislav Hercegovića Kosača postajte mletački vazal i dobija na upravljanje gradove Mali i Veliki Klek. Herceg od Svetog Save Vlatko Hercegović Kosača dobija na upravljanje male teritorije oko Sutorine i grada Novog. Kneževina Hercegovina tada bitiše samo na tom malom prostoru. Uspeva da se održi uz političku veštinu sve do 1483. godine. Herceg od Svetog Save Vlatko Hercegović Kosača sklapa dogovor sa Ugarskom i Mletačkom Republikom o zaštiti Kneževine Hercegovine u zamenu za novac.

1483. godine dolazi do poslednjeg napada turskih osvajača predvođenih njegovim mlađim bratom Stjepanom Hercegovićem Kosačom kao turskim vazalom. Tada je poražen herceg i Kneževina Hercegovina prestaje da postoji. Herceg od Svetog Save Vlatko Hercegović Kosača se povlači na ostrvo Rab gde i umire 1489. godine. Tako nakon 133. godine postojanja od malih poseda oko reke Drine i mesta Kosača pa do cele Hercegovine i gornjeg Podrinja i opet sve do malih poseda u dolini Sutorine, Kneževina Hercegovina je opstala i ostavila svoj istorijski trag na Balkanu ali i u Evropi. Ostavivši iza sebe kulturu hrišćanske pravoslavne civilizacije, istorijske hramove, bogomolje i istorijska dokumenta. Može se sa sigurnošću reći da je imala svoju posebnosti i karakteristike. Kao potomak roda Kosače sa ove vremenske distance sam veoma ponosan na predanje koje je ostalo iza Kneževine Hercegovine. Kneževina Hercegovina i dalje živi u našim srcima.